من از دیار حبیبم غریب افتادم
بیا بیا گل نرگس
برس به فریادم

در این زمانه ی غربت تو تکیه گاه منی
ز لطف و مرحمت خویش
کن تو امدادم

تمام زندگی من تصدق سر توست
وجود خویش همه نذر نام تو
دادم

همیشه گریه ام از دوری تو بوده و بس
ولی به یاد سحرگاه وصل
دلشادم

خوشم اگرکه حقیرم حقیر خوبانم
اسیر موی تو هستم ز غیر آزادم

بدین طریق بود عاقبت به خیری من
تو در میان قنوت سحر کنی یادم

قسم به اشک
غریب مدینه و حرمش
من از دیارم حبیبم غریب افتادم

به خاک خونی کوچه قسم عزیز الله
دگر بیا ز سفر ای ذخیره ی الله