پهن شد سفره ی احسان، همه را بخشیدی

باز با لطف فروان همه را بخشیدی

ابر وقتی که ببارد همه جا می بارد ،

رحمتت ریخت و یکسان همه را بخشیدی

گفته بودند به ما سخت نمیگیری تو...

همه دیدیم چه آسان همه را بخشیدی

یک نفر توبه کند با همه خو میگیری

یک نفر گشت پشیمان همه را بخشیدی

این گنهکاری امروز مرا نیز ببخش

تو که ایام قدیم ، آنهمه را بخشیدی

حیف از ماه تو که خرج گناهان بشود

تو همان نیمه ی شعبان همه را بخشیدی

داشت کارم گره میخورد ولی تا گفتم

" جان آقای خراسان " همه را بخشیدی

بی سبب نیست شب جمعه شب رحمت شد

مادری گفت "حسین جان " همه را بخشیدی

««لطیفیان»»